Yoga Dance en Natuur Retraite 7-12 mei 2024, Bulgarije

Voor een volledige connectie met jezelf en om los te komen van je innerlijke struggles

Wij zijn ons bewust van wat er om ons heen gebeurt en wat voor impact dat op ons heeft. Wij kennen en herkennen onze emoties en zijn bewust van onze reacties en toch…, die oneindige gedachtestroom. Hoe doen de yogi’s dat en wat is het geheim van een rustige, vrije en kalme geest? Het stemmetje in ons hoofd, soms luidruchtig, soms minder, maar continu aanwezig en met commentaar op alles.

Door het beoefenen van yoga, ademtraining, dansen, mediteren en momenten van stilte zullen we het stemmetje tot zwijgen brengen en de onrustige geest kalmeren. Hierbij betrek ik actief de natuur. Bij verschillende bijzondere, door de natuur gevormde fenomenen zal je jezelf tegenkomen en omarmen. Want, hoe zou je leven er uit zien als je geen innerlijke issues, blokkades of zelfsabotage meer hebt?

Het is koud en het sneeuwt. Alles begint wit te worden. De dagen zijn kort en ik haast me om naar een magische plek te gaan. Heb veel verhalen en legendes gehoord, dus ik moest het echt zien. Onderweg is het te rustig. Ik rij voorbij de parking, verderop draai ik om en langzaam parkeer ik netjes niet ver van de ingang vandaan. Het is stil. Alleen het vallen van de zachte sneeuw is nog waar te nemen. Ik loop naar binnen via een enorm gat, de ingang van de grot. Kijk om mij heen en vervolg mijn pad. Durf nog niet omhoog te kijken. Voorzichtig stap ik verder, enkel hoor ik de steentjes onder mijn schoenen en mijn hartslag. Verderop stop ik en sluit mijn ogen. Oké, even terug bij mezelf komen. Ik stel mij de vragen: wat verwacht ik te zien, kloppen al die legendes, word ik van boven bekeken en wat is er zo bijzonder eigenlijk? Nee, ik voel het al, ik voel echt de blik van boven. Langzaam draai ik mijn hoofd omhoog en open mijn ogen. ..Twee grote perfect symmetrische amandelvormige ogen kijken naar mij. De ogen zijn helder grijs door de kleur van de hemel. Ik zie de neus en de mond. Ik zie een gezicht, maar vooral de ogen. Gods ogen. Ja ik ben in de grot genaamd ‘Gods ogen’, ook Prohodna genoemd door de Bulgaren. Adembenemend. Ik voel me klein, maar ook groot. Ik voel me nietig en tegelijkertijd alles. Ik ben krachtig en ook zo fragiel. Er borrelt van alles door me heen. Ik praat tegen de Gods ogen, ik stel vragen, ik lach ze toe… en eigenlijk praat ik met mezelf. Ik zie mezelf via de Gods ogen en voel me gelukkig en dankbaar dat ik dit mag beleven.

Mijn ervaring en kennis deel ik graag met je. Jezelf op een ander manier waarnemen. Je gevoelens herkennen. Het stemmetje in je hoofd tot zwijgen brengen zodat je het dagelijkse leven vol zelfvertrouwen en passie door gaat brengen.